Rezonansowa synchronizacja splotów nerwowych

Rezonansowa synchronizacja splotów nerwowych jako brama do rzeczywistego modelu świata

W klasycznym ujęciu neurobiologii potencjał czynnościowy jest rozumiany jako przejściowa zmiana potencjału błonowego neuronu, wywołana przepływem jonów przez kanały błonowe. Jednak takie podejście, choć biologicznie precyzyjne, pomija szerszy fizyczny wymiar procesu: fakt, że każda zmiana potencjału elektrycznego generuje nie tylko przepływ jonów, lecz również fale elektromagnetyczne.

Jest to jednak specyficzna fala w postaci szybkiego impulsu, co ma istotne znaczenie, biorąc pod uwagę nieciągłość ścieżek neuronowych (synapsy).

Jak zauważyli Buzsáki i Draguhn (2004), “oscylacje neuronalne organizują przekaźnictwo informacji poprzez mechanizmy synchronizacji” [1].

W niniejszej notatce przedstawiamy hipotezę, że przepływ informacji niesionej przez energię impulsu czynnościowego neuronu wiąże się z dwoma wzajemnie zależnymi procesami: biochemicznym przepływem jonów sodu i potasu oraz przepływem falowym (EM) powstającym wokół szlaków neuronowych w wyniku działania pola prądu przesunięcia. Model ten jest analogiczny do technicznego modelu jednoprzewodowego przesyłu energii, opisanego tu. Przepływ falowy może być kluczowy dla wiernego przekazywania informacji z neuronów czuciowych bez zniekształceń pochodzących z wewnętrznych projekcji i emocjonalnych modulacji [2].

Hipoteza synchronizacji zewnętrznej do pola prądu przesunięcia

Załóżmy, że impulsy czynnościowe w neuronach są synchronizowane do zewnętrznego pola elektromagnetycznego, a konkretnie — do prądu przesunięcia generowanego przez wyładowania atmosferyczne. Zjawiska te mają charakter globalny i stabilny, co może stanowić uniwersalne źródło synchronizacji aktywności neuronalnej. Nie należy mylić powstającego podczas wyładowań atmosferycznych pola prądu przesunięcia (PPP) z falami Schumanna, które są jedynie falami stojącymi powstającymi z odbicia fal EM między jonosferą a powierzchnią Ziemi, tworzonych przez prąd przewodzenia powstały z przepływu zjonizowanego powietrza podczas wyładowania atmosferycznego. Fale Schumanna są jedynie reakcją wtórną, nie przenoszącą energii i nie związaną z polem prądu przesunięcia.
W tym modelu przepływ jonów sodu przez błonę nie jest decyzją lokalną neuronu, lecz skutkiem prądu indukowanego przez zewnętrzne zmienne w czasie pole elektromagnetyczne. Hipoteza ta znajduje częściowe potwierdzenie w badaniach wykazujących, że pola elektryczne o niskiej intensywności mogą modulować aktywność neuronalną — np. badania Frohlicha i McCormicka (2010) oraz Reato i wsp. (2013), które wykazały, że zewnętrzne pola oscylacyjne wpływają na synchronizację i pobudliwość komórek nerwowych w sposób zależny od ich fazy. Choć bezpośrednie dowody na synchronizację do pola prądu przesunięcia są wciąż hipotetyczne, te odkrycia sugerują istnienie mechanizmów wrażliwych na dynamiczne zmiany pól elektrycznych w neuronach. Impuls jest więc wyzwalany jako rezonansowa odpowiedź na globalne tło EM, a cały system nerwowy działa jako antena reagująca na ten sygnał.

Optymalny przesył informacji a model rzeczywistości

Celem umysłu jest stworzenie modelu rzeczywistości na podstawie dopływających informacji czuciowych. Mózg jako struktura fizyczna działa analogicznie do systemu AI — przetwarza sygnały wejściowe w reprezentację świata. Im więcej wiernych danych czuciowych, tym dokładniejszy model.
Jednak każda przeszkoda na drodze tych informacji stanowi blokadę informacyjną. Blokady te mogą być:
• skutkiem zakłóceń transmisji (np. niesynchronicznych impulsów z neuronów wewnętrznych),
• wynikiem aktywacji wewnętrznych matryc percepcyjnych — np. z pamięci, emocji, przekonań.

Dochodzi wtedy do sprzężenia zwrotnego: informacje zewnętrzne są tłumione przez informacje wewnętrzne, a umysł działa w oparciu o dane nierzeczywiste prowadząc do dalszego pogłębiania działań nieadekwatnych do rzeczywistości, w tym działań organów wewnętrznych wzajemnie sprzecznych. Fizjologicznie mechanizm ten może wynikać z dominacji aktywacji struktur limbicznych, takich jak ciało migdałowate, które wzmacniają przetwarzanie emocjonalne i mogą modulować działanie kory przedczołowej odpowiedzialnej za ocenę obiektywnej informacji. Neurochemicznie obserwuje się w takich stanach zwiększoną obecność neuromodulatorów — np. kortyzolu, noradrenaliny czy dopaminy — które wpływają na priorytetyzację przetwarzania informacji wewnętrznej nad bodźcami zewnętrznymi. W rezultacie szlaki transmisji informacji czuciowej są osłabiane lub nadpisywane przez dominujące ścieżki asocjacyjne i emocjonalne, prowadząc do utrwalenia błędnego modelu rzeczywistości [Grecucci et al., 2015; Arnsten, 2009]., tworząc fałszywy model i dalsze zakłócenia. Rezultatem są trwałe blokady informacyjne w splotach nerwowych, ograniczające aktualizację modelu poznawczego.

Zakłócenia jako fala powstała z nierzeczywistych informacji

Neurony czuciowe dostarczają jedyne bezpośrednie dane ze świata zewnętrznego. Wszystkie inne neurony — przekaźnikowe i ośrodkowe — mogą modyfikować ten sygnał. LeDoux (2002) wskazuje, że układ limbiczny reaguje niezależnie od treści bodźca [7].
Impulsy wtórne często są niesynchroniczne z pierwotnym sygnałem, tworząc fale o charakterze „nierzeczywistym” — wewnętrzne odbicia bez zewnętrznego źródła. Seth (2014) opisuje je jako “predykcje percepcyjne bez podstaw sensorycznych” [9].

Warto zauważyć, że fale mózgowe nie powstają samodzielnie z mózgu z „niczego”, to ciąg fal przesyłanych z układu splotów nerwowych, które przy nieharmonijnym działaniu wywołują różne reakcje falowe w mózgu.

Synchronizacja rezonansowa jako mechanizm oczyszczenia sygnału

Rezonans falowy pomiędzy splotami nerwowymi umożliwia selekcję sygnałów na podstawie spójności fazowej i częstotliwościowej. Jak opisuje Freeman (2000), “mózg tworzy stany dynamicznej synchronii, które decydują o znaczeniu sygnału” [11].
Nie wymaga to wysiłku poznawczego — wystarczy stan fizycznego rezonansu. System automatycznie wygasza sygnały zakłócające.

Zdalna synchronizacja za pomocą prądu przesunięcia

Zgodnie z pracami Deans i wsp. (2007), struktury nerwowe można synchronizować zdalnie przy użyciu specyficznych zewnętrznych pól EM. Frohlich i McCormick (2010) potwierdzają, że pola elektryczne mogą modulować synchronię sieci korowych [14]. Jednak nie chodzi tu o “zwykłe” pola elektryczne, które w dość dużym zakresie tłumione są przez warstwy ochronne organizmu, lecz o pole prądu przesunięcia (PPP), które co prawda generowane jest przez zmienność w czasie zewnętrznego pola elektrycznego ale samo tworzy specyficzne rotacje swojego pola magnetycznego wywołujące różnicę potencjałów i wtórny prąd płynący po powierzchni błon komórkowych neuronów. Więcej w kategorii PPP.
Jeśli parametry zewnętrznego pola są odpowiednio dobrane, możliwe jest osiągnięcie globalnego rezonanse we wszystkich splotach nerwowych:
• impuls pierwotny dominuje,
• zakłócenia są tłumione,
• umysł uzyskuje dostęp do rzeczywistego obrazu świata.

Doprowadzenie do stanu gdzie umysł dzięki synchronicznemu i niezakłóconemu przepływowi energii, ma możliwość odbioru rzeczywistej informacji, może być porównane do filozoficznego stwierdzenia, że do tej pory żyliśmy w iluzji stworzonej przez matrycę psychosomatyczną. Otwiera to drogi właściwych i realnych zapytań do przestrzeni i uzyskiwania odpowiedzi w formie rzeczywistych zdarzeń. podobnie na to patrzy fizyka kwantowa, ale to już w innej notatce.

Neurofizjologiczna implikacja

Taka koncepcja otwiera nowe drogi:
• dla neuromodulacji bezinwazyjnej (np. w depresji, PTSD),
• dla praktyk uważności i treningu percepcji,
• dla diagnostyki prawdziwości odbioru sensorycznego,
• dla projektowania systemów AI odwzorowujących poznanie.

Podsumowanie
Układ nerwowy może być rozumiany jako tor falowej transmisji informacji. Synchronizacja falowa umożliwia czysty przesył sygnału, natomiast zakłócenia — zarówno zewnętrzne, jak i wewnętrzne — wprowadzają zniekształcenia modelu rzeczywistości. Globalna synchronizacja wszystkich splotów nerwowych może być warunkiem prawdziwego poznania.

DQ

---